Ջոան Ռոուլինգ․ կյանքի օրենքներ

Գրող, Էդինբուրգ, 56 տարեկան

Ես մեռելու չափ հոգնել եմ կախարդությունից:
Ամերիկացի լրագրողներից մեկն ինձ հարցրեց. «Ճի՞շտ է, որ դուք գրել եք Հարրի Փոթերի առաջին գիրքը ամբողջությամբ անձեռոցիկների վրա»: Հիշում եմ, որ հազիվ զսպեցի ինձ պատասխանելուց. «Ոչ, սիրելիս, իհարկե, թեյի տոպրակների վրա»:
Աղքատությունը նվաստացում է, վախ, կարոտ և շատ այլ սարսափելի բառեր: Միայն հիմարներն են ռոմանտիզացնում աղքատությունը:
Մի քանի տարի առաջ ես նամակ ստացա մի կազմակերպությունից, որը, կարծում եմ, ամերիկյան էր, որը ցանկանում էր ինձ տալ տարվա գործարարի կոչում: Ի պատասխան ՝ ես գրեցի, որ շատ եմ ափսոսում, բայց ստիպված էի հրաժարվել, քանի որ չէի ցանկանում հարստանալ, այլ պարզապես գրել մի լավ գիրք, որի մասին հենց սկզբից գիտենամ, որ այն լավ է։
Պոտերոմանիան, հավանաբար, նման է Բիթլմանիային, ուստի կարող եմ ասել, որ ինչ -որ պահի ես ինձ զգում էի որպես The Beatles-ից մեկը, բայց մեկ բացառությամբ: Նրանք կարող էին դիմել միմյանց և ասել. «Դե, մենք հայտնի ենք»: Եվ ես ոչ ոքի չունեի, որին պետք է դիմեի:
Հայտնիությունն այլ է, իսկ գրողի համբավը `հատուկ: Ոչ ոք պապարացի չի ուղարկի գրողին բիկինիով նկարելու համար:
Իմ կյանքը շատ սովորական է, և ինչ-որ մեկը այն նույնիսկ ձանձրալի կարող է անվանել: Ես սիրում եմ պատրաստել, սիրում եմ երեխաների հետ տանը լինել, եւ միայն ժամանակ առ ժամանակ կարող եմ հագնել գեղեցիկ զգեստ եւ գնալ պրեմիերայի:
Ամենավատ բանը, որ կատարվում է այս պահին իմ կյանքում, դատարկ սառնարանն է: Այո, հենց հիմա իմ սառնարանը լիովին դատարկ է, և ես գաղափար չունեմ, թե ինչ ենք ուտելու ընթրիքի համար: Դրանից վատ բան չեմ հիշում:
Ես երբեք չեմ կարողացել օրագիր պահել ավելի, քան երկու շաբաթ:
Ես փորձում եմ չկարդալ կանացի գրքեր, ֆանտազիա և գիտաֆանտաստիկա, բայց ես պատրաստ եմ ցանկացած գրքի հնարավորություն տալ, եթե այն ինձ մոտ է, և ես ունեմ լրացուցիչ ժամ: Գրել սովորելու համար պետք է շատ կարդալ. դա միակ բանն է, որն օգնում է:
Ես իմ գրքերին երեխաների պես չեմ վերաբերվում: Ես նայում եմ որդուս, և իմ աչքերում նա կատարյալ է, բայց երբ նայում եմ իմ գրքին, ես միշտ մտածում եմ, թե ինչ կփոխեմ դրանում, եթե հնարավորություն ունենամ:
Երիտասարդները չեն կարող իմանալ, թե ինչ է ծերությունը: Բայց ես ատում եմ մեծահասակներին, ովքեր մոռացել են, թե ինչ է նշանակում լինել երիտասարդ:
Ես չեմ հասկանում, թե ինչու «ճարպ» բառը հանկարծ դարձավ մարդու ամենասարսափելի բնութագիրը: Արդյո՞ք գերը վատն է վրիժառու, նախանձ, մակերեսային, ինքնահավան, ձանձրալի կամ դաժանից։

Բրիտանիայում ոչ ոք ինձ այնքան կեղծավոր, հավակնոտ և ծիծաղելի չի թվում, որքան միջին խավը:
Մարդիկ յուրահատուկ ունակություն ունեն իրենց համար ընտրելու այն, ինչն ամենաքիչն է պետք:
Ես կցանկանայի իմ հիշողության մեջ մնալ որպես կին, ով ստացել էր այն ամենը, ինչ հնարավոր է իրեն տրված տաղանդից:
Ինձ դուր է գալիս այն ռեժիմը, որով գալիս է մահը: Մենք ակնկալում ենք շեփորների, մեծության, վեհության հնչյուններ, բայց առաջին մահը, որին պատահեց, որ մոտեցա, մորս մահն էր․սարսափելի սովորական: Նա պարզապես մահացավ:
Ամեն ինչից ավելի, ես ափսոսում եմ, որ մայրս երբեք չի իմանա, որ ես գրող եմ դարձել:
Ոչ վաղ անցյալում ես խանութում հանդիպեցի մի աղջկա: Նա քսան տարեկան էր, մոտեցավ ինձ և ասաց. «Կարո՞ղ եմ գրկել քեզ»: Ես գլխով արեցի, և մենք գրկախառնվեցինք: Հետո նա ասաց. «Դու իմ մանկությունն ես»: Դուք հաճախ չեք լսում նման բաներ:
Ինձ թվում է, որ պատերազմի ամենավատ բանը առանց ծնողների մնացած երեխաներն են:
Ես միշտ բարձրաձայն եմ խոսում: Երբ ասելիք ունես, չես կարող շշնջալ:
Մի կորցրեք ձեր հնարավորությունը, երբ ամբողջ աշխարհը նայում է:

Նյութի աղբյուրը՝ esquire.ru