Իմ կարծիքով բոլորը խենթ են. Ջոնի Դեփ․ կյանքի օրենքները

Դերասան, Լոս Անջելես, 58 տարեկան

Կարծում եմ, որ իմ իսկական անունը Օսմոնդ է:
Ես տարօրինակ երեխա էի: Սկզբում ես ուզում էի դառնալ Բրյուս Լին, իսկ հետո ՝ Դանիել Բունը (ամերիկացի ռահվիրա):
Երիտասարդության տարիներին ես աշխատել եմ որպես վաճառող, բայց ոչ երկար ժամանակ: Ինձ թվում է՝ ես սիրում էի զրուցել. «Օրինակ այս կոստյումը ձեզ ընդհանրապես չի սազում»:
Իմ կյանքը այն է, ինչ կա Թիմի շնորհիվ: Այլ ասելու բան չկա:
Թիմ Բարթոնը ամենափակ անձնավորությունն է, որին ես հանդիպել եմ: Երբ նկարահանում էինք «Չարլին և շոկոլադի գործարանը», հանկարծ ինձ ասում են, որ Հելենան (Բոնեմ Քարթեր, Բարթոնի սիրեկանը) խնդրում է ինձ զանգահարել: Ես հարցնում եմ նրան. «Ամեն ինչ կարգի՞ն է: Բիլլին լա՞վ է»: Նրանց որդին ՝ Բիլլին, այն ժամանակ դեռ փոքր տղա էր: «Այո, ամեն ինչ կարգին է», – ասում է նա: «Թիմը ցանկանում է, որ դու դառնաս Բիլիի կնքահայրը»: «Լսի՛ր, – ասում եմ ես, – ես մի րոպե առաջ նրա հետ էի»: Եվ սա Թիմն է: Ի՞նչը կարող է լինել ավելի դժվար, քան ասել ՝ «Ես ուզում եմ, որ դու լինես իմ որդու կնքահայրը»: Այսպիսով, ես վերադարձա նկարահանման հրապարակ և ասացի Թիմին, թե ինչ պատիվ էր դա ինձ համար: Եվ նա պատասխանեց. «Այո, այո, իհարկե, եկեք աշխատենք»:
Ես փորձում եմ մշտապես շփոթության մշտական վիճակում մնալ: Ես սիրում եմ այն դեմքի արտահայտությունը, որ թողնում է ինձ վրա այդ վիճակը:
Իմ կարծիքով բոլորը խենթ են:
Տեսնո՞ւմ եք այս գազարը: Հիմա կդնեմ բերանս – կարծես ծխախոտ լինի: Այժմ ես Ռաուլ Դյուկն եմ (Լաս Վեգասում վախի և ատելության հերոսը): Ես այնքան ժամանակ անցկացրեցի Հանթեր Թոմփսոնի հետ, որ, երբ տեսնում եմ մի բան, որը նման է խոսափողի, Ռաուլը շատ արագ է դուրս գալիս ինձանից: Դա այնքան բնական է և այնքան տարօրինակ: Նույնիսկ դրա մասին խոսելը ինչ-որ կերպ ամոթալի է:
Յուրաքանչյուր ֆիլմում կա մի պահ, երբ հասկանում ես. Սա է, այս պահը:
Փողը ձեզ երջանկություն չի բերի, բայց ձեզ կառաջնորդի զբոսանավ, որը ձեզ կտանի ճանապարհորդության:
Բոլորը դառնում են կրոնասեր, երբ նստում են ինքնաթիռ:
Ազատության իմ սահմանումը պարզությունն ու անանունությունն է: Մի օր ես դրանք հետ կշահեմ ինձ համար: Երբ ես մեծանամ, և բոլորը վերջապես հոգնեն ինձանից:
Երեխաները շատ ծիծաղելի են դառնում, երբ հասունանում են: Հիշում եմ, որ աղջիկս նստեց իմ դիմաց և ասաց. «Հայրիկ, ես քեզ պետք է հարցեր տամ»: Եվ նա չորս տարեկան է, գիտեք: «Ես 3 հարց ունեմ․ նախ ՝ Աստված վախենու՞մ է շներից»: Ստիպված էի մտածել: «Ոչ», – ասում եմ ես: “Չի վախենում.” Եվ նա. «Լավ. Արդյո՞ք նա գտել է դինոզավրեր»: – «Կարծում եմ, որ այո»: Եվ նա ասում է. «Նա աղախին ունի՞»: Բայց ես չգիտեմ, թե ինչպես պատասխանեմ այս հարցին:
Եթե ինձ գրավեք «Ես լուրջ դերասան եմ» արտահայտությունն ասելիս, ապա աղաչում եմ ծեծեք ինձ։
Հոգնե՞լ եմ Ջոնի Դեփ լինելուց: Ավարտենք սրանով:

Նյութի աղբյուրը՝ esquire.ru