Ռեյ Բրեդբերի․ կյանքի օրենքներ

Գրող, մահացել է 2012 թվականին, 91 տարեկան հասակում
Ի՞նչ է Տիեզերքը: Այն մեծ թատրոն է: Իսկ թատրոնը հանդիսատեսի կարիք ունի: Մենք հանդիսատեսն ենք: Երկրի վրա կյանքը ստեղծվել է ներկայացմանը ականատես լինելու և վայելելու համար: Դրա համար մենք այստեղ ենք: Եվ եթե ձեզ դուր չի գալիս ներկայացումը, գնացեք դժոխք:
Եթե մարդը օր ու գիշեր մտածեր մահվան մասին, նա կդառնար Վուդի Ալենը:
Մոտակա տարիներին մենք կվերադառնանք Լուսին: Մենք թռչելու ենք Մարս և այնտեղ հաստատվելու ենք առաջիկա մի քանի հարյուր տարի: Եվ հետո, ենթադրում եմ, մենք թռչելու ենք Ալֆա Կենտավր:
Ինձնից պահանջվեց տասը տարի, որպեսզի գրեմ իմ առաջին գոհացնող պատմությունը:
Երբ ես ու Մեգին ամուսնացանք 60 տարի առաջ, մենք փող չունեինք: Մեր բանկային հաշվում կար 8 դոլար: Առաջին երկու տարիներին մենք նույնիսկ հեռախոս չունեինք: Մենք մի փոքրիկ բնակարան վարձեցինք Վենետիկում ՝ բենզալցակայանի հարևանությամբ: Անգամ հեռախոս չկար, էլ ուր մնաց մեքենա: Բայց գիտե՞ս ինչ ունեինք: Սեր.
Մենք բոլորս ժամանակի մեքենաներ ենք: Ահա թե ինչու իմ ամբողջ կյանքում ես տարեց մարդկանց կախարդանքի տակ եմ եղել: Քանի որ ես գիտեմ. հիմա ես կսեղմեմ նրա գաղտնի կոճակը և կհայտնվեմ 1900 թվականին: Կամ քաղաքացիական պատերազմում … Այդպես, մանուկ հասակում ես հանդիպեցի քաղաքացիական պատերազմի վետերաններին:
Բոլոր աղջիկները, որոնց ես ծանոթացել էի երիտասարդ տարիքում, գրադարանավարներ էին:
Լավ ամուսնության դեպքում մարդիկ միշտ սովորեցնում են միմյանց: Դուք միմյանց սովորեցնում եք կյանքի գիտությունը: Երբ դուք դիպչում եք միմյանց ամեն օր ՝ նույն բարձի վրա պառկած, դուք ձեր կամքին հակառակ ազդում եք միմյանց վրա:
Դուք չեք կարող գրել ձեր մտքում. դուք պետք է գրի մեջ լինեք, ձեր կյանքն ապրեք գրամեքենայով:
Մի փորձեք հետևել բոլոր ֆիլմերին `իրենց պայթյուններով և հայհոյանքներով: Պետք է հետեւել մեծ ռեժիսորներին: Վերջերս ես վերանայեցի Դեյվիդ Լինի «Լոուրենս Արաբացին» ֆիլմը: Ես հոգիս կվաճառեի, որ սցենար գրեի այս ռեժիսորի համար:
Լավ կինոգործիչը պետք է նաև գրող լինի: Իր աշխատանքը պետք է լի լինի մանրամասներով:

Չի կարելի ապրել այնպես, ինչպես երեխան, ով չի կարող սպասել Սուրբ Ծննդյան տոնի նվերներին: Ամբողջ կյանքում ես արթնանում եմ և ինքս ինձ ասում. «Ես չեմ կարող սպասել այս կոնկրետ օրվան»:
Ռուսաստանը կդառնա գերտերություն միայն այն պատճառով, որ մարդիկ սովորում են սիրել իրենց: Ռուսական գրականությունն ու ռուսական ֆիլմերն ինձ համոզում են դրանում:
Պետք է անընդհատ ինչ-որ բանի սիրահարվելու վիճակում լինել: Իմ դեպքում ՝ գրքերին, գրին:
Եթե դու ինչ-որ բան չես սիրում, մի արա դա: Եվ հակառակը, եթե սիրում ես, կարող ես տիրապետել ամեն ինչի:
Հոլիվուդում ես գնում եմ պրեմիերաների, հանդիպում հայտնի ռեժիսորների և պրոդյուսերների: Եվ վերադառնալիս ես իմ ստամոքսին հարցնում եմ. «Ինչպե՞ս է»: Եվ երբեմն ստամոքսը պատասխանում է. «Հմմմ-հմմմ»: Եվ եթե այդպես է, ես այլևս երբեք այնտեղ չեմ գնա: Իմ ստամոքսը գիտի ՝ ես նայում եմ ստախոսի կամ գողի, թե՞ պարզապես հիմար մարդու:
Ես չեմ մտածում մահվան մասին, քանի որ ես միշտ այստեղ կլինեմ: Իմ ֆիլմերով և գրքերով լի դարակները ինձ համոզում են, որ ես դեռ հարյուր կամ երկու հարյուր տարի ունեմ հիշվելու:
Մահը տիեզերքի պատիժն է կենդանի լինելու հրաշալի շքեղության համար:
Ես գիտեմ իմ մասին՝ ես լավ աշխատանք եմ կատարել իմ կյանքի ամեն օր ՝ ութսուն տարի շարունակ: Բավականին հիանալի է, այնպես չէ՞:

Նյութի աղբյուրը՝ esquire.ru