Մեքսիկացի նկարչուհի, մահացել է 1954 թվականի հուլիսի 13-ին, 47 տարեկան հասակում:
Անհանգստությունը, վիշտը, հաճույքը, մահը ոչ այլ ինչ են, քան գործընթաց (կյանքի):
Իմ մարմնի ամենակարևոր մասը իմ ուղեղն է: Ես սիրում եմ հոնքերս և աչքերս: Բացի դրանից, ես ոչինչ չեմ սիրում. Գլուխս չափազանց փոքր է: Հակառակ սեռից ես միայն բեղ ու մեծ դեմք ստացա:
Նկարչությունը կյանքս լիարժեք դարձրեց: Ես կորցրեցի երեք երեխա և մեկ այլ բան `իմ հրեշավոր կյանքը լցնելու համար: Իմ նկարները փոխարինել են այս ամենին: Կարծում եմ, որ աշխատանքն ամենալավն է:
Երբեք չգիտեի, որ սյուրռեալիստ եմ, մինչև Անդրե Բրետոնը եկավ Մեքսիկա և ինձ ասաց դա:
Արժեր գալ Փարիզ միայն հասկանալու համար, թե ինչու է Եվրոպան փտում, ինչու են այդ բոլոր անարժեք մարդիկ ծնել Հիտլերներ և Մուսոլինի: Ես երդվում եմ քեզ իմ կյանքով, ես ատելու եմ այս վայրը և այս մարդկանց մինչև իմ մահը:
Դուք պատկերացում չունեք, թե ինչ մարդիկ են այս փարիզեցիները՝ սրիկա: Ես վատ եմ զգում նրանցից: Նրանք այնքան անիծված «մտավորականներ» են ու այնքան փտած, որ ես նրանց չեմ դիմանում ոչ մի վայրկյան: Սա իսկապես չափազանց շատ է ինձ համար: Ես նախընտրում եմ նստել գետնին և տորտիլիայի առևտուր անել, քան զբաղվել Փարիզից եկած այս «ստեղծագործական» բզիկներով: Նրանք ժամերով նստում են սրճարանում ՝ տաքացնելով իրենց թանկարժեք նվերները և անվերջ զրույցներ վարում մշակույթի, արվեստի, հեղափոխության և այլնի և այլնի մասին ՝ մտածելով, որ իրենք աշխարհի աստվածներն են, երազում են ֆանտաստիկ անհեթեթությունների և օդը փչացնում հավերժության մասին՝ գաղափարներ, որոնք երբեք չեն մարմնավորվի կյանքում:
Ես ո՜չ նկարում եմ, ո՜չ մի որևէ այլ բան անում: Ես չեմ սիրում Նյու Յորքի բարձր հասարակությունը, և իմանալով, թե ինչպես են հազարավոր մարդիկ ապրում աղքատության մեջ, ես մի փոքր կատաղում եմ այս բոլոր գեր կատուների հանդեպ:
Գրինգոլանդում (ԱՄՆ) բոլորի համար ամենակարևորը փառասիրությունն է, «ինչ-որ մեկը» դառնալու ցանկությունը, և անկեղծ ասած, ես ամենևին չեմ ձգտում այնտեղ ինչ-որ մեկը դառնալ:
Իրականում ես իսկապես չեմ սիրում ամերիկացիներին: Նրանք բոլորը ձանձրալի են, և ունեն չթխած բլիթների դեմքեր (հատկապես տարեց կանայք):
Այն ամենը, ինչ տեսնում են իմ աչքերը, այն ամենը, ինչին ես ինքս դիպչում եմ, ցանկացած հեռավորությունից, Դիեգոն է: Գործվածքների շոյում, գույների երանգներ, լարեր, նյարդեր, մատիտներ, տերևներ, փոշի, բջիջներ, պատերազմ և արև։
Միայն մեկ լեռ կարող է հասկանալ մեկ այլ լեռան էությունը:
Դիեգոն իմ ամուսինն է, Դիեգոն իմ ընկերն է, Դիեգոն իմ մայրն է, Դիեգոն իմ հայրն է, Դիեգոն իմ որդին է, Դիեգոն ես եմ, Դիեգոն Տիեզերքն է:
Ես այնքան հույս ունեի ունենալ փոքրիկ գոռացող Դիեգիտոյին, որ շատ արցունքներ թափեցի: Բայց հիմա ամեն ինչ ավարտված է, ես կարող եմ միայն դրա միջով անցնել:
Ես խմեցի վշտերս խեղդելու համար, բայց այդ սրիկաները լողալ սովորեցին:
Ոտքեր՝ ինչի համար են դրանք, եթե թռչելու թևեր ունեմ:
Ինքնանկարներ եմ նկարում, քանի որ հաճախ միայնակ եմ:
Նրանք կարծում էին, որ ես սյուրռեալիստ եմ, բայց ոչ: Ես երբեք երազներ չեմ նկարել: Ես նկարեցի իմ իրականությունը:
Նյութի աղբյուրը՝ esquire.ru
More Stories
«Վիզուալիզացնելով կոռուպցիան» գրքույկ
«Վիդեոհոլովակների մրցույթ»-ի ամփոփում
Ժամանակակից արվեստագետները ՀՀ-ում և աշխարհում